Πολλαπλή Σκλήρυνση
Η Πολλαπλή Σκλήρυνση είναι πάθηση του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος και νωτιαίος μυελός) που μπορεί να επηρεάσει σε αρκετά άτομα την ικανότητα για εκτέλεση ακόμα και των πιο απλών καθημερινών ασχολιών. Η Πολλαπλή Σκλήρυνση προκαλείται από τη σταδιακή καταστροφή της μυελίνης, καθώς και στο περίβλημα των νεύρων τα οποία βοηθούν στη προστασία καθώς και στη μετάδοση των νευρικών ώσεων. Το όνομα πολλαπλή σκλήρυνση αναφέρεται στις πολλαπλές ουλές (σκλήρυνση) πάνω στη μυελίνη. Παγκόσμια χιλιάδες άνθρωποι πάσχουν από Πολλαπλή Σκλήρυνση ενώ στη Κύπρο εκτιμάται ότι ο αριθμός ανέρχεται σε 1200 – 1300 άτομα.
Από την εμφάνιση της νόσου η πορεία της εκδηλώνεται με περιόδους υφέσεως και εξάρσεως καθώς οι υποτροπές της είναι συνήθως απρόβλεπτες χωρίς καμιά προειδοποίηση.
Τι είναι απομυελίνωση;
Όλα τα νεύρα στον ανθρώπινο οργανισμό έχουν ένα περίβλημα το οποίο ονομάζεται μυελίνη. Η μυελίνη είναι η μονωτική ουσία που περιβάλλει και προστατεύει τις νευρικές ίνες που μεταφέρουν τα μηνύματα του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού στα διάφορα μέρη του σώματος. Η μυελίνη αρχίζει σταδιακά να καταστρέφεται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πλάκες σκληρού ιστού και να διακόπτονται μερικώς ή και εντελώς τα μηνύματα του εγκεφάλου προς τα άκρα και άλλα μέρη του σώματος.
Συμπτώματα
Η κλινική εικόνα δεν είναι η ίδια σε όλους τους ασθενείς και τα συμπτώματα στα αρχικά επεισόδια είναι συνήθως παροδικά και ήπια έτσι οι ασθενείς δεν αναζητούν ιατρική βοήθεια.
Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι:
- Αδυναμία στα άκρα
- Μούδιασμα
- Προβλήματα όρασης (διπλωπία, ολική ή μερική απώλεια όρασης)
- Μειωμένη αισθητικότητα
- Ακράτεια
- Διαταραχές στο συντονισμό των κινήσεων
- Κόπωση
- Ευαισθησία στο κρύο και στη ζέστη
- Αίσθημα ηλεκτρικού ρεύματος στη πλάτη
- Προβλήματα ισορροπίας στο περπάτημα
Θεραπεία και μέθοδοι αντιμετώπισης
Η αιτιοπαθογένεια της νόσου παραμένει παγκοσμίως άγνωστη γι’ αυτό και η θεραπεία της είναι ακόμα αδύνατη. Το τελευταίο διάστημα γίνονται εντατικές έρευνες και υπάρχει ελπίδα ότι η επιστήμη θα ανακαλύψει τρόπους ριζικής αντιμετώπισης.
Οι ιντερφερόνες και τα νεότερα μονοκλωνικά αντισώματα επιφέρουν σημαντική μείωση στη συχνότητας και τη σοβαρότητα των υποτροπών σε ασθενείς που παρουσιάζουν την υποτροπιάζουσα μορφή της νόσου, ενώ η χημειοθεραπεία (μιτοξανδρόνη) χορηγείται σε ασθενείς με προοδευτική μορφή της νόσου με υποτροπές. Παρ’ όλα αυτά οι ερευνητές αναζητούν πιο αποτελεσματικές μεθόδους θεραπευτικής αγωγής για όλες τις μορφές ασθένειας. Η φυσιοθεραπεία, η άσκηση, η υγιεινή διατροφή και η ψυχική ηρεμία πιστεύεται ότι συμβάλλουν στη καλύτερη αντιμετώπιση της ασθένεια.